سلام
اين اولين بار است که اين مطلب را مي خوانم. در تنهايي تبريز و در حاليکه بعد از 2-3 روز داشتم ميل مي خوندم و مي زدم؛ يکهو هواي نوشته هاتو کردم و موندم با اين همه سرزدن هام به بلاگت چطور تا حالامطلب به اين نابي ر ا نخونده بودم.
خيلي قشنگ نوشته اي عسل جان.
آدم دلش واسه خودش مي سوزه که تن داده به اين جور دينداري ؛ خودمو مي گم. به بهونه عبدخوبي بودن و بندگي مطلق کردن از فکرکردن فرار کرده ايم.
خودش نور هدايت و بندگي رابه دلامون بتابونه تا بينديشيم در شهري که اهل ايمان به تامل و انديشه شهره نيستند.