زينب جانم
اين روزها وبلاگت را زير و رو کرده ام.
دلتنگ بودم. دلتنگ تمام ثانيه هاي خوشي که با هم داشتيم.
دلتنگ تر شدم. دلتنگ تمام آن چه آرزويش را داريم.
تک تک نوشته هايت را خواندم. به ياد تک تک قدمهايي که در کنار هم بوديم. به ياد تک تک درد و دلهايمان. به ياد تک تک دلتنگي هايمان. قطره قطره اشکهايمان. ذره ذره عشقمان...
دلم خواست در همين پست، که عنوانش رجعت است و بازگشت به سوي يگانه باورمان، بگويم که چقدر دوستت دارم . بسيار بيشتر از روزهاي اول.