در خيابان هاي ذهنم قدم ميزنم...
همچنان دلم از دنياي ادم بزرگ ها گرفته...
به ياد کودکي مي افتم که وقتي دوست هم سن و سالش به
اسباب بازي اش نگاه حسرت اميز کرد؛با پاکي کودکانه اش ان را به سمت دست
هاي کوچولوي مقابلش دراز کرد و هم دنياي خودش شاد شد؛ هم دنياي پيش رويش...
ياد اورياين صحنه ي خوشايند لبخند را مي اورد و روي روزگارم مي نشاند...
ياد ان روزي مي افتم که پسرک گل فروش جلوي يک ماشين
ايستاده بود و از راننده خواهش ميکرد يک شاخه گل بخرد و راننده قبول
نميکرد؛ اما بعد از اشتياق و اصرار دختر کوچولويش مجبور شد به جاي يک شاخه
يک دسته گل بخرد!
دل تنگي ام دارد کم کم محو ميشود...!!!
با خودم مي گويم کاش به جاي اينکه بچه ها از ادم بزرگ
ها الگو برداري کنند، ميشد کازي کرد که ادم بزرگ ها از اين کوچولوها ي
دوست داشتني و ساده درس زندگي بياموزند......
همچنان در جيابان هاي ذهنم قدم مي زنم...
يک موضوع دست از سر روزگارم بر نمي دارد، اينکه دنياي ادم بزرگ ها چه دنياي...
چقدر ادم ها دارند از هم دور ميشوند، چقدر ارزش ها دارن به سمت ضد ارزش ها ميروند...
چقدر دوستي ها کمرنگ ميشوند.
دلم ميگيرد از اين دنياي ادم بزرگ ها.........!