"به نام یگانه باورم"

"و اصبر، فان الله لایضیع اجرالمحسنین."
"و صبر پیش گیر، که خداوند هرگز اجر نیکوکاران را ضایع نمی گرداند."
                                                                               هود-115

تلخی ای صبر!
       و داشتنت هماره قرین رنج و محنت و بلاست..

اما.. چه توانم کرد؟ از تو گریزی نیست، 
       که منزلگاه مقصود را راه نرفته ام بسیار است،
       و غربت فاصله ها، هر لحظه بیشتر از پیش مرا به سوی تو می کشاند..

آری.. در این تنهایی و غم و ابتلاء،
       همنشینی همراه تر از تو نتوان یافت،
       چهره ای آشناتر از روی نامهربان تو نتوان دید،
       و به گزندی مرارت آورتر از بودنهای همیشگی ات دلخوش نتوان گردید..

با تمام تلخی ات، تو را دوست می دارم ای صبر!
       ای ماندگارترین یار روزگار غم پروردنها و دل سپردنهایم..

"به نام یگانه باورم"

"و اوفوا بعهد الله اذا عهدتم، و لاتنقضوا الایمان بعد توکیدها و قد جعلتم الله علیکم کفیلا، ان الله یعلم ما تعملون."
"چون با خدا عهدی بستید بدان عهد وفا کنید، و هرگز سوگند و پیمان را که موکد و استوار ساختید مشکنید چرا که خدا را بر خود ناظر گرفته اید، و خدا به هرچه می کنید آگاه است."      
                                                                                                                   نحل-91

خدایا! راه به سویت آمدن را سهل پنداشتم، و یافتن دوستدارانت را در این مسیر ساده انگاشتم، و قدم در طریقی گذاشتم که به روشنایی حقیقت می مانست و به بی مانندی وجود بی همانند تو.

تو خود شاهد بودی تمام آنچه را بر سرم آمد، که شهادت تنها تو، بر وسعت دردم بهترین گواه بود، و حضور همیشگی ات در کنارم، بهترین پناه - و تنها دلیل احساس نکردن تنهایی در این مسیر دهشتزا و فراز و نشیب های سختی افزا.

تو تنها نظاره گر ماجرا بودی، و به نهایت خواسته ام آشنا و دانا. کوچکی و ناتوانی ام را به آرزو و خیال بلندم بخشودی، و خردی و نالایقی ام را هرگز به چشم اغیار، آشکار ننمودی.

این چه سرّی است پروردگار کارگشای من! که نه توانم هست برای به سویت آمدن، و نه اختیارم هست برای کناره گرفتن و آرام ماندن - آنجا که بسیاری فاصله با تو، ناآرامی و اشتیاقم را شدت بخشیده است، و کمی یاران و ناهمواری راه، رشته امید و باور رسیدنم را بریده است. حال تو خود پاسخ ده این اشتیاق بی فرجام را، و عاقبتی نکو بخش این جاده بی سرانجام را.

خدایا! آنچه در پس سختی های راه، و همراه نبودن دوستان همراه، و طعنه عالمان گمراه، و سستی حق طلبان آگاه، و وسوسه شاهراهه های بیراه برایم مانده است، تنها خواستن تو است و دیگر هیچ.

خدایا! راه همان است که زین پیش می دانستم. مگر می توان روشنایی را از نور گرفت؟ و یا می شود از حقیقت خواست دست از هدایتگری بردارد؟! و آیا شدنی است انکار درستی راه راست؟ اما این کمیّ توان بنده نیازمند توست که در پس سختی های زمانه، و مکر دوستی های دشمنانه، و تباهی دین باوریهای دنیا طلبانه، آرزوهای دست یافتنی را به ناممکن های نپرداختی مبدّل نموده است. 

و با تمام گفته ها و ناگفته های دل پردردم، تو خود می دانی مرا یارای نرفتن نیست، راه رفتنی  را - و توان شکستن نیست، عهد ناگسستنی را...

به دریا مرو، گفتمت زینهار                                                 وگر می روی تن به طوفان سپار

"به نام یگانه باورم"

"حی علی خیر العمل"
"بشتاب به سوی بهترین عمل"

کاش بتوانیم انتخابگر باشیم،
نه از آنروی که بر خوبیها قیمتی متصور شده باشیم، و برای کار خیر پای نمره به میان آمده باشد،
و نه از آن جهت که دگر نیکیها در نظرمان خرد و حقیر جلوه گر شده باشند، و تنها معدودی از آنها را بر خویش پسندیده شماریم.

بلکه بدان سبب که توان محدود است و زمان، از دست رفتنی
و هر مکان و موقعیت، حرکت نجات بخش خود را می طلبد.

کاش بتوانیم به درستی دریابیم:
زمان گسستن بند عبادات فردی را، برای رهایی و پرواز اجتماع
و زمان رها ساختن عمل بزرگ اجتماعی را، برای ساختن خویشتن خویش

زمان ترک زندگی سکون آلود را، برای عزیمت به حجی بزرگ و معرفت زا
و زمان ترک حجی ابراهیمی را، برای جهادی حسینی

زمان ترک خواب را، برای نجات بیداران گرسنه
و زمان ترک گرسنگان را، برای بیدار کردن خفتگان شهر خاموش

زمان تسلیم بودن بر سرنوشت را، برای آموختن بندگی پروردگار
و زمان تن ندادن به پیش آمده ها را، برای رهایی از بندگی اغیار

زمان لب فرو بستن و سکوت فروتنانه را، برای آرام کردن صدای جهل نادانان
و زمان اعتراض ظلم ستیزانه را، برای به خروش آوردن فریاد بلند دانایان...

که زمان، زمان انتخاب است:
ترجیح "خوبترها" بر "خوبها"
و برگزیدن "خوبترین" بر" خوبترها"

و هرمکان و موقعیت، حرکت نجات بخش خود را می طلبد.

کاش بتوانیم مداواگرانی باشیم، مسئله دان و مسئول
و نه تنها تاخیر دهنگان لحظه مرگ،
برای این بیمار در حال احتزار.

"به نام یگانه باورم"

مست شد...
خواست که ساغر شکند،
    عهد شکست

فرق پیمانه و پیمان ز کجا داند مست؟؟؟

این روزها نمی دانم در کجای عالم مستی قرار گرفته ام؟.. و حتی نمی دانم مستم یا هوشیار؟.. و سر در نمی آورم آنچه می شکنم پیمانه است یا پیمان؟..

چه بد حالی است در پس شبهای قدر - که همه ساله زمان سر و سامان یافتنت بود - از نو بیاغازی تجربه نبودن یار را.. چه بد وضعیتی است آنسان آلوده باشی، که خدا دگر در را به رویت نگشاید.. چه تلخ است "نه" شنیدن از محبوب.. چه باور نکردنی است خیال آنکه دگر دوست، بازگشتت را  به انتظار نخواهد نشست.. چه ویرانگر است دانستن آنکه دگر معشوق، دلتنگ آمدنت نخواهد ماند، و تو را طلب نخواهد کرد.. مگر میتوانی به خود بقبولانی که او زین پس، نبودنت را بر بودنت ترجیح خواهد داد؟.. و مگر می توانی در آنحال آرام و قرار گیری، که میدانی او دگر تو را در شمار بندگان خویش نخواهد شمرد؟..

این روزها با نگاه عمیق تری به چهره ام بنگرید، سیاهی آنرا فرا گرفته است.. مصداق "یعرفون بسیماهم" گشته ام، اما نه شناخته شدنی بر خوبی و خداگونگی، که بر تیرگی و غفلت.. این روزها بیشتر از پیش مرا به چهره گناه آلوده ام بشناسید..

توجه:
گویا چند روزی پارسی بلاگ مشکل پیدا کرده بوده، و نظرات بعضی دوستان اصلا ثبت نشده. من از طرف پارسی بلاگ از همه این عزیزان عذرخواهی می کنم و به نظرم میاد تنها راه حل مشکل، گذاشتن کامنت مجدد باشه!!

"به نام یگانه باورم"

"قل یا عبادی الذین اسرفو علی انفسهم، لا تقنطوا من رحمه الله، ان الله یغفر الذنوب جمیعا، انه هو الغفور الرحیم."

"بدان بندگانم که اسراف بر نفس خود کردند، بگو هرگز از رحمت نامنتهای خدا نا امید مباشید، البته خدا همه گناهان شما را خواهد بخشید، که او خدایی بسیار آمرزنده و مهربان است."

                                                                                                                زمر،53

خدایا!

بنده توام، گرچه عاصی و گنهکار‍، گرچه پر غفلت و فراموشی، گرچه مملو از زشتی و پلیدی،... روزی خود مرا آفریدی،... از روحی خدایی در من دمیدی، و سپس پای به جهانی دیگر کشیدی...

آمدم به دنیایی دنی، بر قامت روح کوچک و تنگ، غرقه گشتم در تمناهای رنگ رنگ،
نفس پرستی عنان از کفم ربود، و چشم دل با تیرگیها کور نمود،
سوار بر مرکب جهل شدم، بندگی نکردم و نااهل شدم،

بین تو و دل دیوارها ساختم، و پرده ها انداختم،
محبت دیگری آرام جانم شد، وانچه خود درد بود ندانستم و درمانم شد،
به غیر تو خو گرفتم، وز آنچه بر من نپسندیدی آبرو گرفتم،
آنچه بدان فرمانم دادی رها کردم، بقا را قربانی فنا کردم،

جان از درک حضورت غافل ماند، وز مایه عمر دور و بحاصل ماند،
خانه دل از تباهیها به ویرانی کشید، و از زشتکاریها و طغیان نفس جانم بر لب رسید،...

اکنون...، دستانم تهی است، و پشتم از کوله بار گناه خمیده است، و اندوه و پشیمانی گردی از غم و حسرت بر پیشانی ام نشانده،...
به کدامین امید در درگاهت لب به عذرخواهی بگشایم جز لطف و رحمت بی انتهایت؟...
ای مهربانترین مهربانان!...

"به نام یگانه باورم"

نیک می دانم ای یار،
    قرارمان چنین نبود...

این منم،
    عاشقی که خود را برای دیدار معشوق آماده می کند،
    چگونه است که درد اشتیاقش از پای در نیاورده است؟
    به سادگی و آرامش لحظات پیشین نفس می کشد،
    ضربان قلبش را می شنوم که از هیجان دیدار یار تهی است،
    خانه دلش را می بینم که در اشغال اغیار، تعلق جاودانه خویش را گم کرده است،
    رنگ به رخسار دارد و جان در تن،
    اندیشه اش محو تماشای یار نیست،...

نیک میدانی ای یار،
    هر لحظه که نه، حتی آن زمان که برای سخن گفتن با تو به نماز ایستاده بودم نیز، به تو نیندیشیدم.

 "ویل للمصلین، الذین هم عن صلاتهم ساهون."
"وای بر نمازگزاران، آنان که دل از یاد خدا غافل دارند."

                                                                                                         ماعون-4،5

"به نام یگانه باورم"

"قال ربنا ظلمنا انفسنا و ان لم تغفرلنا و ترحمنا لنکونن من الخاسرین."

"گفتند: خدایا! مابر خویش ستم کردیم، و اگر تو ما را نبخشایی و به ما نظر رحمت و رافت نفرمایی، سخت از

زیانکاران شده ایم."

                                                                                                                      اعراف،23

ستم کردم بر نفس خویش، بزرگ ستمی...و تو را به قدر توان نشناختم...

خدایا! شرمنده ام!

     برای تمامی افعالی که در انجامش، لذت آنی نفس را بر رضایتت برگزیدم،

     برای تمامی فرصتهایی که صرف دور شدن از تو نمودم،

     برای تمامی لحظاتی که گناه و دوری از تو، در ترجیح خیر بر شر عاجزم نموده بود،

     برای تمامی افکاری که به واسطه شان، ذهنم از اندیشه ات فاصله می گرفت،

     برای تمامی  نفس هایی که از حرارت دوست داشتنت تهی بود،

     برای تمامی محبت هایی که عشقت را در دل به نابودی می کشاند،

                                              .

                                              .

                                              .

     شرمنده ام، برای تمام سالهای زندگی...

"به نام یگانه باورم"

بی حیایی های من تعبیر شد                        روز زیبای  ظهورش دیر  شد

می هراسیدم جوانی پر کشد                        باغروب جمعه عمرم پیر شد...

در شگفتم چه زیستن بی تمنایی دارم بی تو.. بدون هیچ خواهشی از بودنت..

چه ساده نیستی در کنارم.. چه آسان نفس ها می آید و می رود.. و وجودم برای لحظه ای حتی، از نبودنت

تهی نمی شود..

شنیده ام آمدنت را کسانی از دوستدارانت تاب نخواهند آورد.. شاید آنها نیز چون من به تکرار نبودنت خو گرفته

 باشند..

و چه خوب است و به جا این تکرارها.. که تکرار، عادت به همراه می آورد..

و اگر اثر سخت این عادتها نبود، هرگز توانی و مجالی برای تن دادن و دل سپردن به اینهمه سیاهی و غفلت، در

خود نمی یافتم..

اما.. این را بدان،

   تلخ است نبودنت، تلخ است و تلخ و بسیار تلخ..

   حتی برای تباهکار تیره روز فراموشکاری چون من..

   حتی اگر یادت به غروبی سهمگین در جمعه ای دلگیر و غمفزا محصور شود..

   حتی اگر بهانه ای نیابی در دوستانت، برای آمدن.. و تب وتاب و آرزویی برای وصال..

   حتی اگر آمدنت برایمان تاب آوردنی نباشد نیز... چه تلخ است نبودنت..

"به نام یگانه باورم"

دفعه پیش، زمانی که داشتم دوراهی رو شروع میکردم، چیزی تو ذهنم نبود. اصلا نمی دونستم قراره چی بشه، قراره توش چکار کنم، شاید تنها یه  وظیفه گروهی بود، یه تکلیف سه رخی!

شایدمی خواستم دوباره به نوشتن انس بگیرم، می خواستم حرفی برای گفتن داشته باشم، اما نداشتم...

آه که نوشتن مطلب جدید به فاصله یک هفته چه تلخ و ملال آور بود، از چه باید میگفتم؟، حرفی نبود برای گفتن...

همه چیز برام گنگ و مبهم بود، بارها و بارها توش تغییر مسیر دادم، نمی دونستم باید چطور باشه، باید چطور باشم، هیچ اسمی و رسمی و کلامی راضیم نمی کرد، تهی بودم، تهی!

اما اینبار همه چیز از ابتدا برام روشن بود، همه چیز از اولش به دلم نشست، حتی اسم و قالب!

اینبار همه چیز اینجا اونطوری قراره باشه که من دوست دارم، چه خوبه آدم یه راهی، یه سبکی، یه فکری، یه مسیری، یه چیزی  رو بتونه انتخاب کنه، بتونه دوست داشته باشه...

چه خوبه دوست داشتن...

اینبار نمی دونم چی میخوام بگم، اما میدونم خیلی چیزا هست که بخوام بگم...

اینبار خیلی حرفا تو دلم هست، که باید یه جایی زده بشه، نه برای کسی، برای خودم...

چه خوبه حرفی برای گفتن داشتن...

اینبار فقط برای خودم می نویسم، شاید برای اینکه چیزی فراموشم نشه...

اینبار،

       نمیدانم...

                  شاید،

                        دلم از عطر خدا پر شده است...