"به نام یگانه باورم"

"...ان موعدهم الصبح، الیس الصبح بقریب؟"
"...همانا وعده گاه آنان صبح است، آیا به راستی صبح نزدیک نیست؟" 
                                                                                              هود،81

صبح نزدیک و تو هر لحظه ز من دورتری             
                                                         ایکه روشنگر چشمی و نوید سحری

سر زدی لیک،مرا خواب چو شیرین شده بود     
                                                               دیدن روی تو افتاد به صبح دگری

"به نام یگانه باورم"

"و اتقوا فتنه لاتصیبن الذین ظلموا منکم خاصه واعلمو ان الله شدید العقاب."
"و بترسید از بلایی که چون آید، تنها مخصوص ستمکاران شما نباشد (ظالمان را به کیفر ظلم و
ستم و مظلومان را به کیفر سکوت در بر خواهد گرفت) و بدانید که عقاب خدا بسیار سخت است."

                                                                                                                 انفال25

این شهر مسلمانان است،
     آغشته به ظلم و ستم، فساد و گناه، بی عدالتی و حق ستیزی...
و ما مسلمانیم،
    یا خود غرقه در تمام نبایدهای پنهان و آشکار،
    و خو گرفته بدانچه طبع را سازگار نیاید،
    و یا آلوده به سیاه ترین تیرگی، و گمراهی آورترین عمل،
        سکوتی مرگبار و لب فرو بستنی شیطانی...

چه ساده تنفس می کنیم،
    آنجا که فضا بر خداجویان تنگ آمده است،
چه آسان سخن می گوییم،
    نزد آنها که چون کلامی از حق پیش رویشان به میان آری، از تو روی بگردانند،
چه نیکو به رفتن خویش ادامه می دهیم،
    جائیکه راه را بر حق طلبان بسته دارند...
می رویم و می آئیم، می شنویم و می بینیم،...، می دانیم و سکوت می کنیم...

چه ساده و بی دردسر است این سکوت،
    آنجا که بودن بر مسلمانی ترجیح دارد...

"به نام یگانه باورم"

"و اصبر، فان الله لایضیع اجرالمحسنین."
"و صبر پیش گیر، که خداوند هرگز اجر نیکوکاران را ضایع نمی گرداند."
                                                                               هود-115

تلخی ای صبر!
       و داشتنت هماره قرین رنج و محنت و بلاست..

اما.. چه توانم کرد؟ از تو گریزی نیست، 
       که منزلگاه مقصود را راه نرفته ام بسیار است،
       و غربت فاصله ها، هر لحظه بیشتر از پیش مرا به سوی تو می کشاند..

آری.. در این تنهایی و غم و ابتلاء،
       همنشینی همراه تر از تو نتوان یافت،
       چهره ای آشناتر از روی نامهربان تو نتوان دید،
       و به گزندی مرارت آورتر از بودنهای همیشگی ات دلخوش نتوان گردید..

با تمام تلخی ات، تو را دوست می دارم ای صبر!
       ای ماندگارترین یار روزگار غم پروردنها و دل سپردنهایم..

"به نام یگانه باورم"

"و اوفوا بعهد الله اذا عهدتم، و لاتنقضوا الایمان بعد توکیدها و قد جعلتم الله علیکم کفیلا، ان الله یعلم ما تعملون."
"چون با خدا عهدی بستید بدان عهد وفا کنید، و هرگز سوگند و پیمان را که موکد و استوار ساختید مشکنید چرا که خدا را بر خود ناظر گرفته اید، و خدا به هرچه می کنید آگاه است."      
                                                                                                                   نحل-91

خدایا! راه به سویت آمدن را سهل پنداشتم، و یافتن دوستدارانت را در این مسیر ساده انگاشتم، و قدم در طریقی گذاشتم که به روشنایی حقیقت می مانست و به بی مانندی وجود بی همانند تو.

تو خود شاهد بودی تمام آنچه را بر سرم آمد، که شهادت تنها تو، بر وسعت دردم بهترین گواه بود، و حضور همیشگی ات در کنارم، بهترین پناه - و تنها دلیل احساس نکردن تنهایی در این مسیر دهشتزا و فراز و نشیب های سختی افزا.

تو تنها نظاره گر ماجرا بودی، و به نهایت خواسته ام آشنا و دانا. کوچکی و ناتوانی ام را به آرزو و خیال بلندم بخشودی، و خردی و نالایقی ام را هرگز به چشم اغیار، آشکار ننمودی.

این چه سرّی است پروردگار کارگشای من! که نه توانم هست برای به سویت آمدن، و نه اختیارم هست برای کناره گرفتن و آرام ماندن - آنجا که بسیاری فاصله با تو، ناآرامی و اشتیاقم را شدت بخشیده است، و کمی یاران و ناهمواری راه، رشته امید و باور رسیدنم را بریده است. حال تو خود پاسخ ده این اشتیاق بی فرجام را، و عاقبتی نکو بخش این جاده بی سرانجام را.

خدایا! آنچه در پس سختی های راه، و همراه نبودن دوستان همراه، و طعنه عالمان گمراه، و سستی حق طلبان آگاه، و وسوسه شاهراهه های بیراه برایم مانده است، تنها خواستن تو است و دیگر هیچ.

خدایا! راه همان است که زین پیش می دانستم. مگر می توان روشنایی را از نور گرفت؟ و یا می شود از حقیقت خواست دست از هدایتگری بردارد؟! و آیا شدنی است انکار درستی راه راست؟ اما این کمیّ توان بنده نیازمند توست که در پس سختی های زمانه، و مکر دوستی های دشمنانه، و تباهی دین باوریهای دنیا طلبانه، آرزوهای دست یافتنی را به ناممکن های نپرداختی مبدّل نموده است. 

و با تمام گفته ها و ناگفته های دل پردردم، تو خود می دانی مرا یارای نرفتن نیست، راه رفتنی  را - و توان شکستن نیست، عهد ناگسستنی را...

به دریا مرو، گفتمت زینهار                                                 وگر می روی تن به طوفان سپار

"به نام یگانه باورم"

"حی علی خیر العمل"
"بشتاب به سوی بهترین عمل"

کاش بتوانیم انتخابگر باشیم،
نه از آنروی که بر خوبیها قیمتی متصور شده باشیم، و برای کار خیر پای نمره به میان آمده باشد،
و نه از آن جهت که دگر نیکیها در نظرمان خرد و حقیر جلوه گر شده باشند، و تنها معدودی از آنها را بر خویش پسندیده شماریم.

بلکه بدان سبب که توان محدود است و زمان، از دست رفتنی
و هر مکان و موقعیت، حرکت نجات بخش خود را می طلبد.

کاش بتوانیم به درستی دریابیم:
زمان گسستن بند عبادات فردی را، برای رهایی و پرواز اجتماع
و زمان رها ساختن عمل بزرگ اجتماعی را، برای ساختن خویشتن خویش

زمان ترک زندگی سکون آلود را، برای عزیمت به حجی بزرگ و معرفت زا
و زمان ترک حجی ابراهیمی را، برای جهادی حسینی

زمان ترک خواب را، برای نجات بیداران گرسنه
و زمان ترک گرسنگان را، برای بیدار کردن خفتگان شهر خاموش

زمان تسلیم بودن بر سرنوشت را، برای آموختن بندگی پروردگار
و زمان تن ندادن به پیش آمده ها را، برای رهایی از بندگی اغیار

زمان لب فرو بستن و سکوت فروتنانه را، برای آرام کردن صدای جهل نادانان
و زمان اعتراض ظلم ستیزانه را، برای به خروش آوردن فریاد بلند دانایان...

که زمان، زمان انتخاب است:
ترجیح "خوبترها" بر "خوبها"
و برگزیدن "خوبترین" بر" خوبترها"

و هرمکان و موقعیت، حرکت نجات بخش خود را می طلبد.

کاش بتوانیم مداواگرانی باشیم، مسئله دان و مسئول
و نه تنها تاخیر دهنگان لحظه مرگ،
برای این بیمار در حال احتزار.

"به نام یگانه باورم"

بی حیایی های من تعبیر شد                        روز زیبای  ظهورش دیر  شد

می هراسیدم جوانی پر کشد                        باغروب جمعه عمرم پیر شد...

در شگفتم چه زیستن بی تمنایی دارم بی تو.. بدون هیچ خواهشی از بودنت..

چه ساده نیستی در کنارم.. چه آسان نفس ها می آید و می رود.. و وجودم برای لحظه ای حتی، از نبودنت

تهی نمی شود..

شنیده ام آمدنت را کسانی از دوستدارانت تاب نخواهند آورد.. شاید آنها نیز چون من به تکرار نبودنت خو گرفته

 باشند..

و چه خوب است و به جا این تکرارها.. که تکرار، عادت به همراه می آورد..

و اگر اثر سخت این عادتها نبود، هرگز توانی و مجالی برای تن دادن و دل سپردن به اینهمه سیاهی و غفلت، در

خود نمی یافتم..

اما.. این را بدان،

   تلخ است نبودنت، تلخ است و تلخ و بسیار تلخ..

   حتی برای تباهکار تیره روز فراموشکاری چون من..

   حتی اگر یادت به غروبی سهمگین در جمعه ای دلگیر و غمفزا محصور شود..

   حتی اگر بهانه ای نیابی در دوستانت، برای آمدن.. و تب وتاب و آرزویی برای وصال..

   حتی اگر آمدنت برایمان تاب آوردنی نباشد نیز... چه تلخ است نبودنت..