«بار خدايا تا کي ميان من و تو مني و تويي بود؟ مني از ميان بردار تا مني من به تو باشد تا من هيچ نباشم.

الهي! تا با تو ام، بيشتر از همه ام و تا با خودم، کمتر از همه ام.

الهي! مرا فقر و فاقه به تو رسانيد و لطف تو آن [را] زايل نگردانيد.

خدايا! مرا زاهدي نميبايد و قَرّائي نميبايد و عالمي نميبايد. اگرم از اهل چيزي خواهي گردانيد، اهل شمّه اي از اسرار خود گردان و به درجه ي دوستان برسان.

ناز بر تو کنم و از تو به تو رسم. الهي! چه نيکوست الهام تو بر خطرات دلها و چه شيرين است روش افهام تو در راه غيب هاو چه عظيم است حالتي که خلق کشف نتوانند کرد و زبان وصف آن نداند، و اين قصه به سر نيايد.

عجب نيست از آن که من تو را دوست دارم و من بنده ي عاجز و ضعيف و محتاج. عجب آنکه تو مرا دوست داري و تو خداوند و پادشاهي و مستغني.

الهي! اکنون که ميترسم و به تو چنين شادم، چگونه شادمان نباشم اگر ايمن گردم.»