از اينکه زيبايي کلامت را وصف کنم چيزي عايد هر دومون نميشه. هر چند زيباييش گاهي غيرقابل انکار است.
کاش از بزرگ نشدن به اين بسنده نکني که از طرق غير عادي به راه ادامه بدي؛ اي رهسپار. همانطور که بارها حضوري هم صحبت کرده ايم؛ براي رسيدن به قله ي عالي انساني گاهي بايد از مسير آدمياني از جنس خاک عبور کرد و اگر نفس را تربيت کرده باشي ؛ جاي نگراني واماندن از مسير يگانه خويش را نخواهي داشت. براي تسهيل در آن راه يگانه و نه براي آنکه بيشتر دوست داشته شوي.
من نگرانم که گاهي پرهيز از بزرگ شدن که خود نيز در همه عمر از آن پرهيز کرده ام ؛ ما را از انجام بعضي ضرورت هاي زندگي خاکي که هيچ مغايرتي هم با کودکي و اريکه قدرت انساني مان ندارد؛ وا دارد و توجيهي باشد براي کوتاهي هايمان و روش جديدي براي تبرئه نفس مان از تنبلي ها.
شرمنده از اين صراحت ولي اول مخاطب آن خودم هستم