سلام.
هرچه كنيم اعتقاد به غيب جزو عقايد اصلي ماست. چه كسي مي‏گه كه عقل‏اش كامل و سالم‏ه؟ خود قرآن هم تأكيد مي‏كنه كه قرآن به مبيّن نياز داره (مثلاً 64 نحل). اين همه تأكيد بر اطاعت و تبعيت و ولايت تشريعي شايد اين سؤال رو جواب بده.
در مورد خود علم تو پست «مصداق علم» (http://www.nafsani.parsiblog.com/1058443.htm) صحبت كرديم. درباره‏ي جمله‏ي «كل ما حكم به العقل حكم به الشرع» و برعكس‏اش هم تو آرشيو «عقل و دل» چند پست روش بحث كرديم. اونجا به اين جمع‏بندي رسيديم كه عقل واضع حکم نيست، كاشف‏ه. چون براي وضع حکم نه توانايي داره و نه مواد كافي. در برنامه‏نويسي -كه گمان‏ام تخصص شماست- يه اصطلاحي داريم براي حل عددي برخي مسائل، مي‏گيم بعضي روش‏ها بالأخره يه جوابي مي‏ده. اما اگه به‏اش آشغال بدي، جواب‏ات رو آشغال مي‏ده! (برخلاف بعضي روشهاي ديگه كه به ورودي حساس هستند و اگه ورودي اشتباه باشه متوقف مي‏شه.) عقل ما هم گاهي جوري تربيت نشده كه روي ورودي‏هاش فيلتر خوبي بذاره و گاهي به‏راحتي از داده‏هاي ناكافي و حتي غلط نتايج اشتباه مي‏گيره. حداقل براي بنده كه اين خطاها زياد پيش اومده.
در مورد دين اون چيزي كه اين همه تاريخ شيعه داره روش كار مي‏كنه، ظاهراً استفاده از ابزار عقل براي كشف حكم شرع‏ه، نه وضع حكم براساس عقل يك مسلمان دانا كه به‏نظر حقير تفاوت زيادي با رأي شخصي نداره.
خلاصه كنم؛ عقل سازنده‏ي عقيده و تشخيص‏دهنده‏ي كليت راه است. وقتي عقايد و راه‏ات معلوم شد، اون عقيده و راه جزئيات و كيفيات زندگي‏ات رو تنظيم و تعيين مي‏كنه؛ يعني دين، يعني حرف خدا، كه همان حرف رسول و وصي‏ه.
يا علي