"به نام یگانه باورم"

"قال ربنا ظلمنا انفسنا و ان لم تغفرلنا و ترحمنا لنکونن من الخاسرین."

"گفتند: خدایا! مابر خویش ستم کردیم، و اگر تو ما را نبخشایی و به ما نظر رحمت و رافت نفرمایی، سخت از

زیانکاران شده ایم."

                                                                                                                      اعراف،23

ستم کردم بر نفس خویش، بزرگ ستمی...و تو را به قدر توان نشناختم...

خدایا! شرمنده ام!

     برای تمامی افعالی که در انجامش، لذت آنی نفس را بر رضایتت برگزیدم،

     برای تمامی فرصتهایی که صرف دور شدن از تو نمودم،

     برای تمامی لحظاتی که گناه و دوری از تو، در ترجیح خیر بر شر عاجزم نموده بود،

     برای تمامی افکاری که به واسطه شان، ذهنم از اندیشه ات فاصله می گرفت،

     برای تمامی  نفس هایی که از حرارت دوست داشتنت تهی بود،

     برای تمامی محبت هایی که عشقت را در دل به نابودی می کشاند،

                                              .

                                              .

                                              .

     شرمنده ام، برای تمام سالهای زندگی...

"به نام یگانه باورم"

بی حیایی های من تعبیر شد                        روز زیبای  ظهورش دیر  شد

می هراسیدم جوانی پر کشد                        باغروب جمعه عمرم پیر شد...

در شگفتم چه زیستن بی تمنایی دارم بی تو.. بدون هیچ خواهشی از بودنت..

چه ساده نیستی در کنارم.. چه آسان نفس ها می آید و می رود.. و وجودم برای لحظه ای حتی، از نبودنت

تهی نمی شود..

شنیده ام آمدنت را کسانی از دوستدارانت تاب نخواهند آورد.. شاید آنها نیز چون من به تکرار نبودنت خو گرفته

 باشند..

و چه خوب است و به جا این تکرارها.. که تکرار، عادت به همراه می آورد..

و اگر اثر سخت این عادتها نبود، هرگز توانی و مجالی برای تن دادن و دل سپردن به اینهمه سیاهی و غفلت، در

خود نمی یافتم..

اما.. این را بدان،

   تلخ است نبودنت، تلخ است و تلخ و بسیار تلخ..

   حتی برای تباهکار تیره روز فراموشکاری چون من..

   حتی اگر یادت به غروبی سهمگین در جمعه ای دلگیر و غمفزا محصور شود..

   حتی اگر بهانه ای نیابی در دوستانت، برای آمدن.. و تب وتاب و آرزویی برای وصال..

   حتی اگر آمدنت برایمان تاب آوردنی نباشد نیز... چه تلخ است نبودنت..